Grypa żołądkowo-jelitowa - czas trwania

Marian Grosser studiował medycynę człowieka w Monachium. Ponadto doktor, który interesował się wieloma rzeczami, odważył się na kilka ekscytujących objazdów: studiowanie filozofii i historii sztuki, praca w radiu i wreszcie także dla Netdoctora.

Więcej o ekspertach Wszystkie treści są sprawdzane przez dziennikarzy medycznych.

Jeśli nagle pojawiają się nudności i wymioty, a następnie biegunka, jest to zwykle grypa żołądkowo-jelitowa. Czas trwania, intensywność i zakaźność tej choroby są różne - zwłaszcza w zależności od patogenu sprawczego. Tutaj dowiesz się, jak długo może trwać grypa żołądkowo-jelitowa i jak długo istnieje ryzyko zakażenia innych osób.

Kody ICD dla tej choroby: Kody ICD to uznane na całym świecie kody diagnoz medycznych. Można je znaleźć np. w pismach lekarskich czy na zaświadczeniach o niezdolności do pracy. A09K52A08J11

Grypa żołądkowo-jelitowa: okres inkubacji

Okres inkubacji opisuje czas między zarażeniem się chorobą zakaźną a pojawieniem się pierwszych objawów.

W przypadku grypy żołądkowo-jelitowej pojawienie się pierwszych objawów po zakażeniu zajmuje średnio od jednego do siedmiu dni. Jednak w przypadku niektórych patogenów pierwsze objawy mogą pojawić się w ciągu kilku godzin. Dla innych nawet kilka tygodni zajmuje zarażona osoba, aby coś zauważyć.

Czas inkubacji zakażenia powszechnymi patogenami grypy dolnego odcinka wynosi około:

Norowirus: od sześciu do 50 godzin
Rotawirus: od jednego do trzech dni
Salmonella: od sześciu do 72 godzin (w zależności od ilości spożytej salmonelli)
EHEC: od dwóch do dziesięciu dni (średnio od trzech do czterech dni)
Campylobacter: od dwóch do pięciu dni
Shigella (czerwonka bakteryjna): od 12 do 96 godzin
Entamoeba histolytica (czerwonka amebowa): od trzech dni do siedmiu dni, w niektórych przypadkach dłużej
Zatrucie pokarmowe: od jednej do trzech godzin (Staphylococcus aureus), od siedmiu do 15 godzin (Clostridium perfringens)

Grypa żołądkowo-jelitowa: czas trwania objawów

Typowym objawem grypy żołądkowo-jelitowej są wymioty, biegunka. Wymioty zwykle zaczynają się przed biegunką i ustępują po dniu lub dwóch. Z drugiej strony biegunka trwa dłużej, zwykle od dwóch do dziesięciu dni.

Lekarze określają biegunkę, która trwa dłużej niż trzy tygodnie, jako biegunkę przewlekłą. Może wystąpić na przykład u pacjentów z niedoborem odporności: upośledzona obrona organizmu może znacznie wydłużyć czas trwania zapalenia żołądka i jelit. Możliwe jest również, że biegunka utrzymuje się przez tygodnie, a nawet miesiące, jeśli pasożyty takie jak ameby i lamblia powodują infekcję przewodu pokarmowego.

To, jak długo utrzymują się objawy, a także okres inkubacji, zależy głównie od danego patogenu. Jeśli salmonella jest wyzwalaczem, infekcja przewodu pokarmowego zwykle trwa tylko kilka dni.

Nawet typowa wirusowa grypa żołądkowo-jelitowa jest często ciężka, ale trwa stosunkowo krótko. Trawienie zwykle wraca do normy po trzech dniach od pojawienia się infekcji norowirusem lub rotawirusem.

Grypa żołądkowo-jelitowa wywołana przez Cambylobacter zwykle trwa nieco dłużej: objawy trwają zwykle od czterech do pięciu dni. Czasami jednak powrót pacjenta na matkę może potrwać do dwóch tygodni.

Grypa żołądkowo-jelitowa: jak długo jest zaraźliwa?

Gdy tylko ktoś zostanie zarażony patogenami grypy żołądkowo-jelitowej, może zarazić nią innych. Oznacza to, że osoba zainteresowana może przekazać chorobę, nawet jeśli sama nie ma żadnych objawów - to znaczy w okresie inkubacji. Na tym etapie osoby cierpiące na grypę żołądkowo-jelitową nie wiedzą, że są już zakażone, dlatego w miarę możliwości powinny trzymać się z daleka od innych osób.

Nawet po ustąpieniu objawów osoby dotknięte chorobą nadal przez pewien czas wydalają bakterie wywołujące chorobę wraz ze stolcem. W rezultacie nadal istnieje ryzyko infekcji przez kilka dni, czasem nawet tygodni po postrzeganym wyzdrowieniu:

Norowirusy można mierzyć w kale przez jeden do dwóch tygodni po wyzdrowieniu.
EHEC można udowodnić do trzech tygodni,
Shigella i Campylobacter nawet do czterech tygodni.

Dopóki w kale znajdują się patogeny, istnieje możliwość zakażenia. Jednak im dłużej pacjent czuje się ponownie subiektywnie zdrowy, tym mniej prawdopodobne jest. W ostrej fazie grypy żołądkowo-jelitowej obciążenie organizmu patogenami jest największe, a co za tym idzie ilość, jaką chory wydala w stolcu. W miarę jak układ odpornościowy walczy z patogenami, stale się zmniejszają, a zatem zmniejsza się również ryzyko infekcji.

Szczególnie w przypadku wysoce zakaźnych patogenów, takich jak norowirus, osoby dotknięte chorobą powinny nadal zwracać szczególną uwagę na higienę po każdym użyciu toalety co najmniej kilka dni po wyzdrowieniu. To nie tylko zmniejsza ryzyko zarażenia innych ludzi, ale także ryzyko ponownego zarażenia siebie – nie jesteś na to odporny!

Specjalny przypadek stałych odrzucających

Trwałe eliminatory to ludzie, którzy wydalają bakterie lub wirusy po ponad dziesięciu tygodniach, chociaż objawy już dawno ustąpiły. Osoby dotknięte chorobą często nic o tym nie wiedzą i dlatego stanowią trwałe ryzyko infekcji dla innych osób.Stan ten może istnieć tymczasowo (czasowa trwała eliminacja), ale może też utrzymywać się przez całe życie (stała trwała eliminacja).

Jednak prawdopodobieństwo, że po przejściu grypy żołądkowo-jelitowej stanie się trwałym eliminatorem, jest niskie. W przypadku niektórych patogenów pozostaje jednak pewne ryzyko szczątkowe: na przykład w przypadku salmonellozy około jednego do czterech procent chorych staje się stałymi wydalinami bez objawów. Wiek wydaje się być czynnikiem negatywnym. Oznacza to, że osoby starsze są bardziej narażone na trwałe odejście niż osoby młodsze.

Dobrze znanym stałym porzuceniem historii medycznej była Mary Mallon. Mówi się, że irlandzko-amerykański kucharz zaraził tyfusem ponad 50 osób na początku XX wieku i dlatego otrzymał od prasy tytuł „Tyfus Mary”. Ale coś takiego jest mało prawdopodobne u większości osób z grypą żołądkowo-jelitową: czas trwania infekcji jest zwykle ograniczony.

Tagi.: pierwsza pomoc zdatność opieka nad osobami starszymi